Γράφει ο Θοδωρής Τσέλας
Από τις σταγόνες αίματος του Θεού που έπεσαν στην γη, πρέπει να γεννήθηκαν οι μανάδες όλους του κόσμου...
Ο Φύλακας Άγγελος της Ζωής μας...
Οι μανάδες, οι μητέρες, οι μαμάδες, υμνήθηκαν εξαιρετικά από τον λογοτεχνία.
Από τις μητέρες του μύθου και της ιστορίας, μέχρι την μάνα του καθενός μας, έχουμε βρει ένα ποίημα, μια ιστορία που αισθανόμαστε πως την αφορά, πως έχει γραφτεί για εκείνη.
Από τότε που ήρθες σε αυτό τον κόσμο, είναι αυτή που μπορεί να σε νευριάζει πιο πολύ, που μπορεί να βρίσεις, να ξεχάσεις γιατί είχες πολλή δουλειά τελευταία...
Και είναι η μόνη γυναίκα που θα σε δικαιολογεί και θα σε ακούει με σκυμμένο το κεφάλι καταπίνοντας κάθε σου προσβολή...
Θα είναι εκείνη που θα χαίρεται πάντα με την χαρά σου και θα πεθαίνει με την λύπη σου, όσο χρονών και αν είσαι...
Αφιερωμένο το κείμενο στην δική μου μητέρα, που την έχω τόσο μα τόσο στεναχωρήσει κατά την διάρκεια των χρόνων και προσεύχομαι στον Θεό, σε αυτή τη ζωή ή και στην επόμενη αν χρειαστεί, να με συγχωρήσει για όσα της έχω κάνει... Και δεν είναι και λίγα!Αν και φαντάζομαι το έχει κάνει ήδη.Γιατί είναι ΜΗΤΕΡΑ!
Την έκανες να κλάψει! Πολύ περισσότερο από ότι φαντάζεσαι
Έκλαψε όταν ήταν έγκυος.
Έκλαψε όταν σε γέννησε.
Έκλαψε όταν σε κράτησε για πρώτη φορά στα χέρια της.
Έκλαψε από φόβο, πόνο και από ευτυχία.
Έκλαψε από ανησυχία.
Έκλαψε από ευτυχία.
Έκλαψε με την συμφορά σου.
Ότα σε είδε να κλαις...
Έκλαψε κρυφά κρατώντας την φωτογραφία σου, όταν είχε να σε δει πολύ καιρό.
Έκλαψε όταν έφυγες στα ξένα, ή στα καράβια, ή με μετάθεση.
Έκλαψε όταν χώρισες, ή όταν απολύθηκες από την δουλειά σου.
Δεν το είδες ποτέ ή είδες ελάχιστες φορές τα μάτια της δακρυσμένα.
Αλλά όταν μια μάνα κλαίει, δακρύζει ακόμη και ο Θεός...
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί έπρεπε να δείχνει δυνατή για σένα!
Μη σε στεναχωρήσει παραπάνω...
Λαχτάρησε αλλά ποτέ δεν έφαγε αυτό το τελευταία μερίδα φαγητού... "Είμαι χορτασμένη" σου είπε και στο πρόσφερε να το φας εσύ...
Ήξερε και ξέρει ότι μπορεί να μείνει νηστική αλλά είναι πιο ευτυχισμένη όταν μοιράζεται το φαγητό της... Ποιος δεν έχει ακούσει την φράση, "φάε παιδί μου, δεν έχω ανάγκη εγώ...Φάε, όταν τρως εσύ χορταίνω εγώ..."
Υπέφερε για σένα...
Τότε που της τράβηξες γελώντας ή θυμωμένος τα μαλλιά της, πόνεσε. Όταν την άρπαξες με τα αιχμηρά νύχια σου, πάλι πόνεσε. Όταν της δάγκωσες το στήθος πίνοντας γάλα, πόνεσε πάρα πολύ.
Ένιωσε αβάσταχτο πόνο όταν σε γεννούσε.. Αλλά νοιώθει ευγνωμοσύνη για κάθε στιγμή που έζησε μαζί σου...
Φοβόταν...
Η καρδιά της έχασε δύο κτύπους, με τα πρώτα σου βήματα.
Μια από χαρά που τα κατάφερες και μια από φόβο μη χτυπήσεις.
Έμενε μέχρι αργά ξύπνια για να βεβαιωθεί ότι ήρθες στο σπίτι ασφαλής, και ξύπναγε νωρίς - αν και λαχταρούσε λίγο ύπνο ακόμη - για να σε ετοιμάσει για το σχολείο.
Σε κάθε σου χτύπημα και στο κάθε σου παραπάτημα, ήταν εκεί.
Να σε βοηθήσει και να σε παρηγορήσει.
Ήταν έτοιμη να σε αρπάξει μακριά από κάθε κακό όνειρο ή ξαγρυπνούσε δίπλα σου αν είχες πυρετό. Ξεπερνούσε τον φόβο της για οτιδήποτε σε απειλούσε.
Και όπου έδινε το φιλί της, δια μαγείας, έφευγε ο πόνος!
Τι απίστευτο πράγμα ήταν αυτό;
Αλίμονο στην μάνα που ζει ενώ το παιδί της έχει χαθεί...
Ξέρει ότι δεν είναι τέλεια
Η μητέρα σου ίσως να μην έχει παει στο Πανεπιστήμιο ή καλά - καλά ίσως να μην έχει βγάλει ούτε το Λύκειο. Ίσως να ντρέπεται γιαυτό...
Ντρέπεται όταν βλέπει την αμηχανία σου απέναντι στους φίλους σου ή στην γυναίκα σου, που δεν μιλάει όπως εσύ και εκείνοι.
Αλλά είναι εκείνη που σε σπούδασε με στερήσεις χίλες δυο..
Ήθελε και εκείνη να είναι η τέλεια μαμά, να μην κάνει τίποτα λάθος.
Αλλά κάνει λάθη...
Μπορεί στο τραπέζι να μη έχει ιδέα από σαβουάρ βιβρ, μπορεί το σπίτι της να είναι φτωχικό, να μην έχει ιδιαίτερες κουτάλες και γαβάθες για την σαλάτα ή πιά και μαχαίρια για το τυρί...
Μπορεί πλέον να έχει εγκαταλείψει τον εαυτό της, να κυκλοφορεί με τα ίδια πρακτικά για εκείνη και τις υποχρεώσεις της ρούχα μέσα στο σπίτι.
Μην την προσβάλλεις.
Χαίρετε με εσένα που έχεις καταφέρει και ζεις καλύτερα από εκείνη, και αυτό της φτάνει...
Γιαυτό δεν διστάζει κάθε τόσο να σε ενισχύει με το επίδομα της ή την σύνταξη της.
Να μην σου λείψει εσένα τίποτε...
Σε κουβαλούσε περισσότερο από εννέα μήνες
Σε είχε στην κοιλιά της 9 μήνες.
Προσπαθούσε να βολεύεται με την κοιλιά τούρλα.
Αλλά δεν σου έφτασαν οι 9 μήνες...
Έμαθε λοιπόν να σε κρατάει καθώς καθάριζε. Έμαθε να σε κρατάει, ενώ έτρωγε. Σε κρατούσε ακόμη και όταν εσύ κοιμόσουν και έκλεινε και εκείνη κάπου κάπου το ένα της μάτι, γιατί μερικές φορές ήταν ο μόνος τρόπος που θα μπορούσες να την αφήσεις να ηρεμήσει.
Τα χέρια της ήταν κουρασμένα, η πλάτη της πονούσε, αλλά σε κρατούσε γιατί εσύ την ήθελες κοντά σου.
Έσπαγε η καρδιά της στο κλάμα ή στον πόνο σου
Κάθε φορά που έκλαιγες, για όποιον λόγο, εκείνη λαχταρούσε. Έκανε όλα όσα περνούσαν από το χέρι της για να σταματήσεις το κλάμα, και όταν δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυά σου, η καρδιά της θρυμματιζόταν σε χίλια κομμάτια.
Έβαζε πρώτα από όλα εσένα
Έμενε νηστική, άυπνη. Έβαζε πάντα τις ανάγκες σου πάνω από τις δικές σου.
Έδινε όλη της την ενέργεια, όλη την ημέρα για την ικανοποίηση των αναγκών σου, μέχρι το τέλος της ημέρας, και αν χρειαζόταν και τη νύχτα. Αλλά την επόμενη μέρα που θα ξυπνούσε, θα τα έκανε όλα ξανά από την αρχή, γιατί ήσουν ό,τι πολυτιμότερο για αυτήν.
Θα τα έκανε όλα αυτά ξανά από την αρχή
Το να είσαι μητέρα είναι μια από τις πιο δύσκολες δουλειές.
Δεν διδάσκεται σε κανένα σχολείο.
Δεν σε πληρώνει γιαυτό κανένας.
Και όμως.
Μια μάνα είναι πρόθυμη να εργαστεί για σένα όλη της την ζωή.
Οι υπερβολικές ανάγκες μπορούν να την φτάσουν στα όρια της.
Αλλά σπάνια θα αντιδράσει και θα είναι και δικαιολογημένη, ελπίζω...
Μια μητέρα, θα κλάψει, θα πονέσει, θα προσπαθήσει, θα αποτύχει, θα ξαναπροσπαθήσει, θα δουλέψει σκληρά και θα μάθει όλα όσα χρειάζεται.
Να είναι καλή εργάτρια, καλή μαγείρισσα, να είναι νοσοκόμα, να είναι μοδίστρα, να είναι καθαρίστρια, να σου βρίσκει ότι χάνεις ή ότι κρύβεις και ξεχνάς που το έβαλες, να είναι πίσω σου σε ότι χρειαστείς..
Ότι και αν κάνεις στην ζωή σου, δεν θα την ξεχρεώσεις ποτέ, και η ίδια δεν θα σου ζητήσει ποτέ ανταλλάγματα για όσα έχει κάνει για εσένα.
Έτσι, όχι μόνο σήμερα αλλά πάντα και κάθε φορά που βλέπεις τη μανούλα σου, να της λες ευχαριστώ και να της δείχνεις με κάθε τρόπο ότι την αγαπάς.
Μην την παρατάς, μην την ξεχνάς και μην την νοιώθεις δεδομένη!
Κάντο τώρα, εσύ που την έχεις, γιατί αν την χάσεις ή αν την έχεις χάσει ήδη...
