Μπορεί όλο αυτό που λέμε γραφικό, καλτ και βαλκάνιο να φανεί όμορφο στην κάμερα; Mπορεί όλο αυτό το περίεργα μπλεγμένο φολκλόρ μίγμα κουλτούρας να αποτυπωθεί σε εικόνα και να μη μας φαίνεται άσχημο; Kι όμως αν είσαι η Μαρίνα Σάττι και η ομάδα της, μπορεί και παραμπορεί!
"To χθες, το σήμερα, το αύριο, ο κόσμος, η Ελλάδα, τα Βαλκάνια, ο παππούς μου που ήρθε από τη Μικρά Ασία. Η ελληνική ύπαιθρος, η επαρχία, η πλατεία του χωριού, η εκκλησία, η αυλή της γιαγιάς με τις κότες, η λευκή πλαστική καρέκλα και το πλαστικό τραπεζομάντηλο με τα φρουτάκια επάνω στο τραπέζι.
Οι «γυναίκες» και οι «άνδρες», οι σχέσεις τους, η αγάπη, ο φόβος, το «θέλω αλλά φοβάμαι», το «θέλω αλλά δεν μπορώ», το «ένα βήμα μπρος και δύο πίσω». Τα παιδιά. Το τραγούδι είναι ένας «σύγχρονος μπάλος». Έτσι θα το περιέγραφα με δυο λέξεις, αν έπρεπε. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είμαι εγώ. Ελπίζω να το αγαπήσετε. Και να το τραγουδήσετε και να το χορέψετε!" λέει η ίδια.
